Ölümle Yaşam Arasında - Bölüm 2

Karısı gözlerine korkuyla bakıyordu Alp'in. Alp, bu 
bakışmayı kapının yanında giderek bozdu. Bir kulağını kapıya doğru eğip pür dikkat kesildi.

-"Kim o?"

Bir müddet bekledi ama dışarıdan hiç ses gelmedi.

-"Şaka yapıyorsan hiç komik değil. Saat sabahın beşi." diye kapının arkasındaki kişiye sitem etti.

-"Yeter artık be!" diye haykırdı ve kapının koluna yapıştı. Şimşek hızıyla kapıyı açtı. Kapının önünde boşluktan başka hiçbir şey yoktu. Bir süre bahçeyi inceledi. Ama hiçbir hayvan da yoktu. Karısına döndü ve:

-"Gördün mü hayatım, kimse yok. Sanırım kapıya vuran köpek bahçeyi çoktan terketti."

Alp sözünü bitirir bitirmez arkasından bir vücut boynuna atladı. Karısı bir anda çığlık çığlıya bağırmaya başladı. Alp, omzundan önüne doğru uzanan elleri tutup kurtulmaya çalıştı ama gerçekten çok güçlülerdi. Alp mücadele ediyor, karısı ise şoka girmiş, olabildiğince çığlık atıyordu. Sırtındaki vücutla beraber mücadele ederek, koridorda duvarlara çarparak yol almaya başladılar. Alp kendini geri geri duvara atarak kurtulmaya çalışıyordu ama nafile. Sanki sırtındaki kişinin hiç canı yanmıyordu ve en az vahşi bir hayvan kadar güçlüydü. Sürüklene sürüklene mutfağa kadar geldiler.

-"Allah aşkına, sen de nesin böyle?" diye bağırdı Alp.

Arkasındaki kişi cevap vermiyor, sadece saldırgan bir köpek gibi hırlıyordu. Alp sürdürdükleri bu mücadelenin hiç bitmeyeceğini düşündü. Derken sırtındaki kişi bir anda uysallaşmış bir hayvan gibi duruluverdi. Alp şaşırdı ve bir anda elleri havada donakaldı. Sırtındaki adam yavaş yavaş aşağı kaydı ve bir anda yere düştü. Dönüp baktığında onun bir insan olduğunu gördü. Adamın ensesinde bir de bıçak vardı. Hemen gidip mutfağın ışığını yaktı. Masanın dibine oturmuş, yüzünü ellerinin arasına almış ağlayan karısını gördü. Hemen gidip dizlerinin üzerine çöktü ve kafasını karısının yüzüne doğru eğdi.

-"İyi misin karıcım?"

-"Onu öldürdüm! Onu öldürdüm!" diye haykırdı Arzu.

Alp o an, karısının bıçak saplayarak onu kurtardığını anladı.

-"Eğer sen onu öldürmeseydin, o beni öldürecekti muhtemelen." diye karısını teselli etmeye çalıştı Alp.

Karısı başını kaldırıp kocasının suratına baktı ve daha önce hiç görmrmiş gibi boynuna sarıldı. Bir müddet öyle kalakaldılar. Karısı hala hıçkırarak ağlıyordu. Bir anda Alp'in aklına odada ölü birinin olduğu geldi ve sarılmayı bıraktı. Doğrulup cesede doğru gitti. Ölü beden yerde yüz üstü yatıyordu. İki eliyle cesedi tutup, biraz da güçlükle cesedi diğer tarafına çevirebildi. Sanki öcü görmüş gibi elleriyle ağzını kapattı ve hızla geri çekildi.

-"Bu bizim yan komşu Tansel bey değil mi?"